(қайта ишланган хажвий маснавий, арузда)
***
– Қафасдин озод бўлсин жами шер!
***
Келди зўпарка бизни шахарға,
Катта ва кичик оқди кўрарға:
Ман ҳам тамошо қилғали бордим,
Берайким айтиб, неларни кўрдим:
Қафасда бунда дарранда ҳар хил,
Занжир-ла боғлиқ оёғидан фил.
Ойнак ичинда бир бўғма илон –
Тирикму – ўлик, бермайди нишон.
Қафасда йирғиб, сакрайди маймун,
Камфетлар анга отишса, мамнун.
Ухлайди айиқ кафтини сўруб,
Балким, тушида юртини қўруб.
Ётур бўри ҳам, хафсаласи йўқ,
Ёнур кўзи лек – икки сариқ чўғ.
Шернинг қошида тамоша гавжум,
Ётибди лек шер виқор ила жим.
Ёрлиқда ”Шера” лақаби ёзуқ,
Қайларда яшар ва надур озук.
Кап-катта бир кас, тегиб ғашиға,
Чертувди тошча, тегди тўшиға.
Шер вале парво қилмади зарра,
Деди бамисли: “Сеники марра!”
Каттаю кичик кулишди қаҳ-қаҳ,
Мазах қилишиб, дейишди, “ваҳ-ваҳ!”
Шерга тикилиб, мийғимни тишлаб,
Мен ҳам турардим, белимни ушлаб…
***
Эртаси аммо шаҳарда саҳар,
Мудҳиш бағоят тарқалди ҳабар:
“Зўпаркадан шер тунда қочибдур,
Одамни талай босиб, ғажибдур”.
“Водий садоси” тасдиқлади ҳам,
Ёлғиз юришни таъқиқлади ҳам.
Айтмади неча лек одам ўлди,
Айнан шу асру вахима бўлди.
***
Мелиса ОМОН оёққа турди,
Шаҳар хокими ҳарён юғурди.
Ортидин анинг юрар жаниқиб,
Зўпарканинг бу шепи Айиқиб.
Тезак хидини ҳарён таротиб,
Ул дерди нуқул: “Қўйманглар отиб!
Саксон минг евро турар Шерамиз,
Тирик тутингиз, ўн минг берамиз”.
Лек бизга одам энг катта бойлиқ,
Шиоримиз бор жуда чиройлиқ:
***
Ташвишға тушди ўбланў бўлим,
– Ортиқча биза керакмас ўлим!
Ёпилди шу кун жамийки боғча,
Бўлмади ўқиш мактабда барча.
Махаллабошлар чиқорди буйруқ;
“Чиқмасин уйдин бирорта қуйруқ!
Кетмон, лапотка, болтани топуб,
Ҳамма ўтирсин эшикни ёпуб!”
***
Баланд этожли дўмларда шу дам
Биринчи этож ёпилди илдам.
Иккинчи этож бир-бириға дер:
– Қанча балатга сакрайдикин шер?
Этожлар учдин юқори, хушо,
Балқўнларидин қилди тамошо.
Бўлмай деб “орбит” шернинг тишиға,
Бормади ҳеч ким бу кун ишиға…
***
Бўлғон экан лек қизиқ ҳодиса,
Бўлғай “ғаройиб хангома” деса.
Чиндан ҳам очиқ қолибди қафас,
Чиқибдур андин даррон, ярамас.
Узоққа илло кетмабдиям ул,
Ҳеч кимни ғажиб, титмабдиям ул.
Пирсеп тагида ухлабди ёввой,
Боқувчи кўрмай, солибди дод-вой!
***
Қелди халойиқ дарҳол ўзиға,
Шаҳарда тушди ҳаёт изиға.
Зўпарка ҳам зуд очилди яна,
Ётибди Шера жойида, ана!
***
Ёш, жинси кийғон жувон, қизил лаб,
Беш яшар ўғлин юргай етаклаб.
Қошида шернинг тўҳтади алар,
Шер ҳам аларға ташлади назар.
Сўнг беъэтибор бурди юзуни,
Худди, жувоннинг билар сўзуни.
Живачка чайнаб, ёш ойижон бу,
Деди: “Мана шер, хишниқ буям, вууу!”
Бир кас келиб сўнг, тутатди “карвон”…
Эҳ, минг таассуф, билмайди даррон –
Топилганин ул эшитмаганлар,
Туни билан ҳам зир титраганлар…
***
Шерга тикилиб, мийғимни тишлаб,
Ҳамон турардим, белимни ушлаб.
Қочиши анинг фаразим эрди,
Қочиши чиндин ғаразим эрди.
“Ўзум нетардим лек ўша дамда”,
Дедим ва кўрдим ўзимни томда.
Равоний, аммо на бўлса ҳам дер:
– Қафасдин озод бўлсин жами шер!
***
Андижон
2010