Бахтиёр МАҲМУДОВ
Саодат Омонованинг билдиргисини ўқиб, унинг сўзни эътибор билан ишлатмаслиги, етарлича қадрламаслигининг гувоҳи бўлдим. Бу менда ҳайрат уйғотди. Чунки Саодат Омоновани республика телевидениесида ишлаган, тажрибали журналистлардан бири деб билар эдим. Журналистнинг қуроли – сўз. У ўз қуролини ўйлаб ишлатиши, сўзнинг қандай қудратга эгалигини яхши билиши лозимлиги барчага аён.
Шунингдек, журналистликнинг яна бир хусусияти бор. Бу ортиқча ҳис-ҳаяжонга берилмаслик, воқъеликни турган-битганича холисона совуққонлик билан идрок этиб, адолат ва ҳақиқатни четга сурадиган ярамас туйғуларни сўз орқали ифода этмасликдир. Саодат Омонова балки шуларни билар. Лекин Баҳодир Чориевга ачччиқ қилиб, бутун ўзбек миллатини номардга, қўрқоққа чиқариши шу билганларини амалда қўлламаганлигидан дарак бериб турибди.
Айтилган сўз – отилган ўқ. Энди у сўзлар Саодат Омонованики эмас. Худди чиқарилган пастани тюбик ичига қайта киритиш мумкин бўлмаганидек, ифода қилган каломини кейин қайтариб ололмайди. Шунинг учун билдиргиси унга қарши ишлаяпти. Норози инсонларнинг нидоси ҳақиқатни юзага чиқармоқда. Ўз қадрини билмаган, сўз қадрини ҳам билмайди. Қаҳрнинг оқибати ҳар замон ҳалокатлидир.