Аста-секин ва билинтирмай етмиш ёшга кириб қўйибсиз. Бунга хурсанд бўлишни ҳам, хафа бўлишни ҳам билмай турибмиз. Лекин ҳайрон бўлганимиз аниқ. Чунки ҳар қандай гапга ишониш мумкин, лекин Сиздай навқирон бир зотнинг етмишга кирганига туйқус ишониш қийин. Туғилганлик гувоҳномангизга рақамлар хато тушиб қолганми, деймиз-да. Бунга жисман ҳали ёш кўринишингизгина сабаб эмас, албатта. Сизнинг юрагингиз ёш, кўнглингиз ёш. Кўзларингиздаги мунг ҳам дардларингизнинг ташдаги бир ифодасидай порлоқ. Ғайрат-шижоатингиз эса, гап йўқ, ёш йигитларникидек. Кимлардир ўттиз ё эллик ёшидаёқ қариб бўлган – ҳеч нарса билан иши йўқ, ҳеч нарсага қизиқмайди, куйинмайди. Сизнинг маҳзун умрингизни Ватан учун, миллат учун қилган ишларингиз, чеккан шарафли уқубатларингиз безаб турибди ва бундай умр йўли келгуси авлодларга ҳам ўрнак бўлиб қолади, иншаоллоҳ.
Сизга узоқ ва баракали умр, сўнмас ғайрат, орзуларингизнинг рўёбини тилаб, укаларингиз:
Нуруллоҳ Муҳаммад Рауфхон
Набижон Абдулбоқий