Носир Зокир
Шу кунларда ўзбекнинг буюк шоири – Рауф Парфини туғилган кунини, унинг дўстлари ва мухлислари нишонламоқдалар. Шу муносабат билан у киши хақидаги хотираларини сизлар билан ўртоқлашмоқчи бўлдим.
1990 йили Наманганга мухолифатчи шоирлар халқ билан учрашувлар ўтказиш учун келишди. Мени ҳам учрашувларга ижодкор сифатида таклиф этиш учун Наманганлик шоир Хайрулло Қосим ва Рауф Парфи хонадонимга ташриф буюрдилар. Кўзларимга ишонмадим. Нахотки, шундай буюк инсон мен каби оддий инсонни уйига шахсан ўзи учрашувга таклиф этгани келган бўлса. Тўрига ўтказдим. Хозир Рауф ака ўтирган жой мен учун жуда азиз ва доим шу жойда утириб ижод киламан. Рауф акалар билан бирга олий
мажлис депутати Абдувохид Паттаев рахбарлик қилган машинасозлик заводига бордик. Зал тўла одам.
Рауф ака ўзининг янги, хали чоп этилмаган шеърларини шеърларини ўқиб бердилар. Ўша пайтларда Лениннинг бутун ишлари Россияда фош қилинаётган, коммунистик партия сафидан минглаб Россияликлар чиқиб кетаётган пайт эди. Бизда эса рахбарият ОАВлари орақли комунистик пратияни Ўзбекистонда сақлаб қолишга харакат қилиб тарғибот ва
ташвикот ишларини олиб борилаётган эди. Ленин хали ҳам дохий сифатида кўкларга кўтарилиб, мақтаётган пайтлар эди. Рауф ака лекин Ленин ҳақида ҳам бир шеър ўқиган бўлса-да, бу зарда ва кинояли шеър эди. Уни ўкиб бўлгач залда бир паст жимлик хукм сурдида, сўнг гулдрос карсаклар янгради.
Мен ҳам шеър ўкидим, бошкалар хам, Лекин учрашув тугагач йиғилган одамлар навбатга туриб Рауф Парфидан дасхат ола бошлади. Орадан йиллар ўтиб Инсон хукуклари жамиятининг Қурилтойи бўлди. Рауф ака сеткага 20 донача калин дафтарини солиб олибдилар. «Ўзим қилдим атиги минг сўм, олинглар» дедилар. Бу сўзларни эшитиб ўзимни йўқотиб қўйишимга оз қолди. Мен у кишини кўзига савол назари билан тикилиб қолибман. У киши менга «Носир нима демоқчи эканингизни тушундим, сабаби тирикчилик» дедилар.
Иқтисодий томондан қийналиб юрган пайтлари экан. Бошқа халқ шоирларини сингари, хукуматни мақтаб, “ёғли” жойларда ишлаб юрсалар бўларди. Лекин Рауф Парфи бундай ишлардан жирканар эди. Хозир бундоқ ўйласангиз, тарихда сарой шоирларини эмас, айнан Рауф Парфи сингари, ўз нафсидан халқ манфаатини устун қўйган шоирларни номи қолишга гувох бўласиз.
Рауф акага халқ шоири унвонини берилганда, Озодлик радиоси мухбирининг табригига жавобан, «Халқ қашшоқлашиб бораётганда, унвон олиш уятдек кўриняпди» деган эдилар. Оллоҳ Рауф акани охиратларини обод килсин!