Санобархоннинг вафот этганини эшитиб, даҳшатга тушдим. Санобархон
билан 1990 йил Ўзбекистон ёзувчилар уюшмаси биносида, М.Солихнинг иш
кабинетида кўришган эдик. Кейин эса 1995 йили Москвада, шоир Ёдгор
Обид хонадонида кўришиб, мароқли сухбат қурган эдик. У доимо
Ўзбекистонни хур ва озод кўришни орзу қиларди.
Биз, мухолифатчиларга тайёр туришимизни, Ўзбекистонни ҳақиқий
демократик давлатга айланиши учун ҳали олдимизда кўплаб кийинчиликлар
турганини ўқтирган эди.
Мени 1993 йил сохта айбловлар билан қамашганда, Санобархон
биринчилардан баёнотлар тарқатиб, мени ҳимоя қилган. Қамоқдан
чиққанимдан кейин эса, уйимга қўнғироқ қилиб, йиғлаб табриклаган эди.
Кейин ҳам биз кўп сухбатлашиб турганмиз.
Санобархонга ўхшаган етук журналистлар, аслида, ўз Ватанида яшаб ижод
килиши даркор. Лекин бу юқоридаги айрим амалдорларга ёқмайди. Оқибатда
Санобархон суюкли Ватанидан ташқарида ижод қилиб, оламдан ўтди.
Ҳалкимизнинг жонкуяри – дўстимиз Санобархоннинг жойлари жаннатда
бўлишини яратгандан сўраб коламиз.
Носир Зокир,
“Бирдамлик” Ҳаракати,
Наманган.