1988
ЧАЛАЖОН ЁТАРКАН ҲУРЛИГИМ,
БЎҒЗИМНИ БЎҒАРКАН ХЎРЛИГИМ,
УЙҒОНИБ, УЙҒОТДИ «БИРЛИГ»ИМ,
ДЎСТЛАРИМ, ҲАЙҚИРГИМ КЕЛМОҚДА…
АРМОН
Топилса-ю армонларнинг ногоҳ имкони,
Кошки юртим бўла қолса тоғлар макони.
Бургутлари боши узра айласа парвоз,
Йигитлари бургутмисол бўлишса шоввоз.
Қизларининг ақли расо, ғурури расо,
Чоллари ҳам эллик ёшдан тутмаса асо.
Биз яшасак, нуқул ерга букавермай қад,
Қуриб баланд тоғлар ила ўктам мулоқат.
Топилса-ю армонимга ногоҳ имконлар,
Кошки юртим ўрай қолса мовий уммонлар.
Тўлқинлари хас-чўпларни ташласа суриб,
Оромижон ҳаволарни турса уфуриб.
Дарёлари қуримаса ярим йўлида,
Қирғоқлари сўйлаб турса она тилида.
Биз яшасак, нуқул ерга букавермай қад,
Қуриб мовий уммон ила маъсуд мулоқат.
Топилса-ю армонимга ногоҳ имконлар,
Кошки юртим бўлса эди адр-ўрмонлар.
Майли, майли, подачининг бўлсам келини,
Момолардан ўргансайдим шеърим тилини.
Сигир соғсам, кувлар пишсам, ивитсам қатиқ,
Қуртлар қилиб, болаларга айласам тортиқ…
Улар – менинг оғриқларим, қийналган жоним,
Пахтасидан эгик-букри, рангпар, нимжоним…
… Биз яшасак, нуқул ерга букавермай қад,
Қуриб яшил ўрмон ила ширин мулоқат…
Кошки эди…
21. 12. 1988.
ХАЛҚИМГА
Мен учун азоб бу, мен учун тамуқ,
Халқим, онажоним, кўзларинг юмуқ,
Менинг сендан бўлак кўз тикарим йўқ,
Кўзларинг очмасанг, юмилгай кўзим.
Пешлар улуғлигин не харлар бизга,
Тутқазиб офатлар, хатарлар бизга,
Назокат сақлашни айтарлар бизга,
Кўзларинг очмасанг, юмилгай кўзим.
Айтгил, уйингмикин осойиш қучоқ?
Ҳар куни уч бора ёнарми ўчоқ?
… «Манқурт эмасманми?» – дегин бир сўроқ
Кўзларинг очмаса, юмилгай кўзим.
Бардошим қолмади, кўравериб ёш,
Нуқул кўравериб қобил, сербардош,
Наҳот бошинг эмас, чидамларинг тош?!
Кўзларинг очмасанг, юмилгай кўзим.
«Тобора баттарин…» – дердилар онам,
Эртак эмас чоғи юҳо, жаҳаннам…
Майли, мени қурбон қилиб бўлса ҳам,
Кўзларинг очмасанг, юмилгай кўзим…
26.12.1988 – 12.03.1995.
ТОК ДЕЙДИКИ…
Ниҳол эдим, ўсгил, деб,
Қўл-бўйнимдан чўздилар.
Ўсган эдим, бас қил, деб,
Хомток қилиб уздилар…
26. 09. 1988.
БОҒИМ
Боғимга келмайин ҳали баҳорлар,
Дейишди: «Гуллари очилди пушти…»
Дейишди: «Қуёши тунда ҳам порлар…»
Ёлғонлар бўғзимдан бўғишга тушди, –
Менга сўз беринг.
Боғим деворлари боряпти нураб,
Ўтган ҳам, кетган ҳам босмоқда оёқ.
Қор ёғса, қорларин қўймаслар кураб,
Куз келса, хазондан ҳазин ҳаммаёқ, –
Менга сўз беринг.
Шарбатлари эди оромбахш, ширин,
Шохин синдирдилар, хосилин териб.
Унинг афсонавий малоҳатларин
Тунаб-топтамоқда жилмайган фириб, –
Менга сўз беринг.
Боғим булбули ҳам тониб аслидан,
Тўти азмойишин айлайди мақом.
У жўшиб куйлаган гуллар васлидан
Ҳайрон кўзларимга сачраётир қон, –
Менга сўз беринг.
Оромда эмас, йўқ, аламда бу боғ,
Дилрабо эмас, йўқ, манглайи ғижим.
Ахир битта эди оламда бу боғ,
Бўлак меҳробим йўқ. Туролмасман жим, –
Менга сўз беринг.
08. 03. 1988.
ХИЁНАТ КЎРГАНДА…
Кўзгу, мудом дугона кўзгу,
Тўйдим, сенга боқишдан тўйдим.
Сен – бетуғён, лоқайд, бетуйғу,
Дўстлигингга ишонмай қўйдим.
Ишонмасман, асрий қуёш ҳам
Эмас қувноқ, ошуфта бағир.
У – дунёнинг кўксидаги ғам,
У – ғамларнинг гулхани ахир.
Ишонмасман, булут ҳам энди
Баракамас, ерга эмас қут.
У – осмонга ўгай, келгинди,
У – кўксимдан кўтарилган дуд.
Хўш, ўзим-чи?.. Куярдим ҳаргиз
Ҳар кўрганим дилхунга олдин…
Ишонч боғим кўринар баргсиз…
… Мен ҳам энди… мен бўлмай қолдим…
14. 01. 1988.
х х х
х
Бу кунимга ҳайратлар урф,
Турфа-турфа ниқоблар кўриб…
Бу кунимнинг умиди ушоқ,
«Лазги» йиғлар, йиғлайди «Ушшоқ»…
Бу кунимда изтироб-кадар,
Зиё сарсон, зиё дарбадар…
Бу кунимнинг йўллари тийғоқ,
Бу кунимнинг кўзлари йиғлоқ…
30. 03. 1988.
х х х
х
Ватан уқубатдан ўксиркан бот-бот,
Қулоғимдан кетмас суҳбатдош доди:
«Биз – ношуд… Биз – пачоқ… Биз – худбин авлод…
Тугаб бўлган ахир жўмардлар зоти».
Зимдан солмоқдаман эътибор-разм
Меҳрим-муҳаббатим қўш зурёдига.
Майли, жанозамда қурсинлар базм,
Она бўлолмасам жўмард зотига…
29. 09. 1988.
Гулчехра Нуруллаева