Соиб Мухандис
Автобусга чиққач, кўтарилган кулгу сабабини ахтариб, атрофга алангладим. Таранмаган, ночор кийинган, ўрта ёшлардаги рус аёли атрофдагиларга эътибор бермай, ўзича гапириб кетарди…
“Бечоранинг томи кетибди-да” деган фикр хаёлимдан ўтаркан, гапларига қулоқ солдим. “Топар-тутаримиз ахлатхонада. У дугонамники. Дугонам -директор. Мен – унинг муовини”, – деганди, яна кулгу кўтарилди. Бироз жимликдан кейин йўловчи давом этди: “Яқинда дугонам мени турмушга бермоқчи. Куёвтўранинг ёши етмиш бешда. Уйи ҳам бор…. Хурсандман… Ундан уй, мендан юрак…” Тағин кулгу кўтарилди…
Кутилмаганда йўловчи аёл йиғлашга тушди. “Мен ҳам уйлик-жойлик, туппа-тузук одам эдим. Мустақиллик бўлиб, бор-йўғимдан айрилдим… Ишсиз қолдим… Фарзандларим иш излаб, тарқаб кетди… Коммунал тўловларни тўлолмаганим сабабли уйимни тортиб олишди… Биласизми, энг ёмон кўрган одамим – бизнинг участка миршаби. Жон-ҳолимизга қўймайди.
Қувгани-қувган… Тшш… Очиғини айтсам, бориб турган паразит… Ундайлардан қутилишнинг иложи йўқ…”
Аёлнинг бу гапларидан кейин автобусга чўккан жимликни нарироқда ўтирган бир тўда миршабларнинг чиптачига қараб: “Тушириб юбор бу вайсақи ифлосни” деган буйруқнамо луқмаси бузди. Чиптачи ҳали бекатга етмаган автобусни тўхтатиб, аёлни қувиб чиқарди…
Руҳан соғлом кимсалар айтишга кўпинча журъат этмайдиган оддий ҳақиқатни айтгани учун бечорани қувиб солишди…
Воажаб, бу замонда ҳакиқатни айтиш учун наҳот телба бўлиш керак бўлса…