Саиджаҳон Равоний
Арслон ва бўри
(порахўрлик хақида)
Хайвонлар шоҳи арслон бир куни
Чақиртирипти қонхўр бўрини.
Чўзмасдан гапни депти шоҳларча:
“Танладим сени номзоддан барча.
Бугундан бўлдинг қўйларга бошлиқ,
Қиляпти улар тўқлиққа шўхлиқ.
Хоҳлаган ёққа кетяпти қўйлар,
Арслонни, чоғи, дейди “гўл” улар.
Майса-ўтларни еишмоқда кўп,
Бундай кетишда қолмас хала-чўп.
Оч қолиб кейин, бараб, тўзишар,
Ем бер, деб, келиб, мени сузишар.
Хуллас, сен ўзинг қўйларга қара,
Ёрдам-пордамни, ўзимдан сўра”.
Кетибди бўри таъзимлар қилиб,
Қўйларнинг катта бошлиғи бўлиб.
Уч-тўрт хафтада келибди қайтиб,
Арслонга арзин берибди айтиб:
“Ишладим, шоҳим, айтганингиздек,
Юрибди қўйлар ювошгина, тек.
Тўртта-бештасин қўйгандим бўғиб,
Қўчқорлари хам қўйяпти туғиб.
Кунда бир ховуч ем бердим ўлчаб,
Таҳсимлаяпман сувни хам тежаб.
Билди ҳар бир қўй ўзин ўрнини,
Ишларимга лек суқиб бурнини,
Атрофда юрган бир-икки эшак,
Деяпти менга: “Сен хам е хашак,
Ҳар куни ейсан қўзидан кабоб,
Қилмишларинга берасан жавоб…”
Қичқирди бирдан арслон: “Сен ўғри,
Айтибди жуда эшаклар тўғри!
Сени ўзингни гўштга тортаман,
Терингни шилиб, оёқ артаман”!
Қўрқувдан бўри қолди қалтираб,
Арслонга деди, аранг, валдираб:
“Шохим… халиги… хашак хам едим,
Ўнта қўй сизга келтирган эдим.
Ўтлашяпти, хўв, сал нарироқда,
Сизга тегишли кўм-кўк ўтлоқда”.
Арслон тушди сал жахлидан шунда,
Деди: “Сен шундан бошламапсан-да.
Шунақа де, хў-ўп, ишингни қил, бор,
Эшаклар учун бошқа бўри бор… ”.
—
Масал ғоясин қилмайман баён,
Менимча, бари шундоқ хам аён.