Асли Қўйтошнинг Ўгатиданман. Баҳорда, табиат айни чирой очган кунларнинг бирида мен қадрдон дўстларимни қишлоққа меҳмондорчиликка таклиф этдим. Айтган машинамиз кеч келгани туфайли қоронғи тушганда йўлга чиқдик.
Самарқанддан Пойариқ орқали чўлга чиқиб, қайдасан, Ғаллаоролнинг Ўгати, деб кетяпмиз. Қизилбулоқ қишлоғига етганимиздан сўнг ўнгга бурилишимиз, сўнг Қиличмозор овули йўлига тушиб, Ўгатга етишни мўлжаллаганмиз. Ёзувчи Нусратулла Раҳматов (Нусрат Раҳмат), журналист Абдумурод Исматов, шифокор-шоир Зиёдулла Нурматов (машинани шу топган, ГАЗ-26, «тез ёрдам»).
Қоронғида биримиз «у ёққа ҳайда» деб, биримиз «бу ёққа ҳайда» деб, ниҳоят йўлдан адашиб кетдик. Кечаси. Қир-адирларларда турли томонларга кетган йўллар кўп. Қоронғида тепаликлар бир-бирига жуда ўхшаб кетади. Охири ўзимизни тақдир ҳукмига ҳавола этдик. Қорнимиз ниҳоятда оч. Навбатдаги тепаликдан ўтиб, бир қишлоққа дуч келдик. Бир ҳовлида мусиқа садоси янграб, афтидан тўй бўлаётган эди. Машинани ўша томонга бурдик.
Нусрат Раҳмат табиатан шўх, ҳазилкаш йигит. Машинани тўйхона дарвозасигача ҳайдатиб борди. «Волга» «тез ёрдам»дан ажабтовур зиёлилар паст-баланд бўлиб тушдик. Мезбонлар шошиб қолишди. Нусратулла машинадан туша солиб, дарвоза олдида турганлар билан қуюқ сўрашди. «Кечирасизлар, сал кечикиб қолдик», дея узр ҳам сўраб қўяди. Мезбонлар бизни тўрга ўтказишди.
Тўйнинг бошланганига анча бўлган шекилли, меҳмонларнинг юзлари қизариб, кўзлари сузилган. Ёнимизга бир киши келиб: «Хуш келибсизлар, меҳмонлар!», деди. Билдикки, тўй эгаси. Ҳаммамиз тўёна бердик. У бизларга ҳайрон бўлиб қарайди. Нусратилланинг икки лунжи овқатга тўла, «қандайсиз, бой бова, тўй чарчатмаяптими?», деб кўнгил сўраган бўлади. Адашиб, йўл юраверганимиз туфайлими, ҳаммамиз бўридай очмиз. Бир зумда дастурхонни тозаладик-да, қўшни меҳмонларнинг олдидаги ноз-неъматларга ҳам «ҳужум» бошладик. Улар бизларга олайиб қарашади.
Қоринларимизни апил-тапил тўйдирдик. Нусратулла битта ароқ, иккита нон ва бошқа пишириқ, мева-чевалардан газетага ўради-да, шофёрга тутқазиб деди:
– Мана буларни шофёрга берасиз. Очидан ўлди уям. Ўлгудай ўжар экан, шунча зўрласак ҳам тўйхонага кирмади.
Қаторлашиб тўйхонадан чиқиб кетяпмиз.
Шофёр Нусратулла берган нарсаларга қаноат қилмай, яна битта стакан, иккита ликопча (ликопчага бало борми?), тўрт боғ пиёз ва тўрт боғ редискаям кўтариб олган. Тўй эгалари ҳайрон. Нусратулла олдинда майда қадам ташлаб, зипиллаб борар экан, қўлларини кўксига қўйиб, мезбонлар билан қуюқ хайрлашди, «яна бир тўйга боришимиз зарур, шунинг учун шошяпмиз», деб узр сўраб, йўл устида Ўгатга етиш йўлларини ҳам аниқлаб , ҳаммадан кейин машинага чиқди-да, шофёрга буюрди:
– Тез ҳайда! Қочдик! Тағин овқатларимизни тортиб олиб қўйишмасин.
Абулфайз БАРОТОВ
нафақадаги журналист.