"БОЛАЛАРИМГА ОТА БЎЛАСАН"

У розилик берди.
Касалхонанинг жарроҳлик хонаси. Пахта теримига келган ёшгина талаба қиз операция столида вой-войлаб ётибди. Менга ҳам оқ халат кийдиришган, хатто оғзимга докадан ниқоб тақиб қўйишди.Танимаган одам мени шаҳардан келган жарроҳ деб ўйлаши шубҳасиз.

Беморнинг бош томонидан туриб уни, «сал чида синглим, ҳа демай оғриқдан ҳолос бўласан!»-деб овутмоқдаман Беморнинг кўзи операцияга тушмаслиги учунми ,билмадим кўкраги устидан оқ сурпдан тўсиқ тортилган.
Бу операция дегани қанақа бўлар экан?- деб ана шу тўсиқ устидан бўйнимни чўзиб қарашимни биламан……Абдулла Бўрибоев операция қилишга мўлжалланган кичкина пичоқчасини бемор танасига ботирган эди, оппоқ бир нарса «лўп» этиб чиқса бўладими.

Шу пайт қулоқларимда хуштакка ўхшаган қаттиқ чийиллаган овоз юз берди. Кейин нима бўлганини билмайман. Кўзларимни очганимда биринчи қаватдаги врачлар хонасидаги диванда ётардим. Афтидан,мени шоша-пиша пастга кўтариб тушган-у,кейин операцияни тугатишиб, мени»майли ухлаб дам олсин»,-деб уйларига кетворишган,шекилли. Тепамда эса пол ювадиган «швабра-таёғи»ни кўтарганича бир аёл ўқрайиб қараб турарди.

-Кейин тур ўрнингдан,жойни бўшат,-деди аёл сансираб. Мен пол ювишим керак.
Аччиғим чиқди.Бу аёл мени ким деб ўйлаяпти ўзи?
-Мен Самарқанддан ёрдамга келган жарроҳ бўламан, -дедим аёлга. Билдингизми,билсангиз энди халақит берманг, чарчаганман ухлашим керак.
Аёл бобиллаб берди.
-Жарроҳман дедингми?! Вой,ёлғон гапирган тилгинанг узилиб тушсин сенинг. Қани тур жойингдан,бетофиқ! Ҳозир уйга борамиз,менга эр болаларимга ота бўласан.
Жон-поним чиқиб кетди.уйқумдан асар ҳам қолмади.
-Хой,эсингиз жойидами ўзи? Нега ундай деяпсиз. Мени бошқа биров билан адаштираяпсиз шекилли.
-Эсим жойида. Сизни эса биров билан адаштираётганим йўқ.. Сен оғзингдан қора қонинг келгур,газетачисан. Магазинда туппа-тузук ишлаб турган эримни газетангга уриб чиққан сенсан. Беш йил беришди. Бешта бола кўчада қолди.Қани тур кетдик.
Қарасам хотиннинг авзойи чатоқ.. Уйига олиб бориб ўзига эр, болаларига ота қилишдан ҳам тоймайдиган.

Жон холатда жойимдан сакраб туриб ташқарига отилдим.
Абдулла Бўрибоевнинг уйи томон кетиб борар эканман, ғулдираб ўзимга-ўзим дейман:
-Эрингнинг айби бордир-да, ҳаромхўрдир балки. Шунинг учун феълетон қилгандирман. Ҳалол яшасин эди.

Осмонда юлдузлар милтирайди. Куз ҳавоси баданни жунжиктиради. Устимда халат, оғзимга боғланган дока бир қулоғимда осилиб турибди. Дилдираб Абдулла Бўрибоевнинг дарвозасини зўрға тақиллатардим.