2011 йил, 6 июль
Бугун 2011 йил, 5 июль, Очликни давом эттираётганимизнинг ўнинчи куни. Эрталаб таниқли ҳуқуқ ҳимоячиси Суръат Икромов қўнғироқ қилиб, соғлиғимиздан ташвишда эканлигини маълум қилди. Бугун Жиззах, Қашқадарё ва Сурхондарё вилоятларида истиқомат қилувчи ҳуқуқ фаоллари, қолаверса, халқ вакиллари, шунингдек, бир нечта ҳимкасбларимиз қўнғироқ қилиб, ҳафотир билан ҳол сўрашаркан, ҳамиша биз билан бирга эканлигини таъкидлашди. Биз уларнинг хавфсизлигини ўйлаган ҳолда, исм-шарифларини ошкор қилишни истамадик.
Кундузи соат 10.00 ларда уй телефони жиринглади. Қўнғироққа жавоб берадиган ҳолимиз йўқлиги сабаб, гўшакни менинг – М. Эшонқулованинг қизи кўтарди. “Мен бугун Амонова билан Эшонқулованинг соғлиғини текшириб қўйиш учун бормоқчиман. Шифокорман” дебди бир аёл. Қизалоқнинг “Кечирасиз, ким билан гаплашаяпман ўзи” деган саволи жавобсиз қолди. Гўшак ортидан “ту-ту-ту”лаган қисқа-қисқа овоз эшитилди. Ўзини таништиришни истамаган шифокор аёл кечки соат роппа-роса 22.10 да кириб келди.
“Сизлар ҳақингизда интернетдан ўқиб қолдим. Аҳволларингиз оғирлигини эшитиб, сизларга тиббий кўмак беришга келдим. Синглим сизларга исмимни айтмаслигимни тайинлади. Сизларга ҳайриҳоҳ одамман, қизлар. Соғликларингизга путур етмаслиги учун сизларга глюкоза қилиб қўйгани келдим. Система уласам, осма укол қилсам дейман” деди у муддаога ўтиб. “Бизнинг телефон рақамимизни қаердан олдингиз?” деган саволга шифокор аёл интернет орқали Бойматов деган бир партия ледиридан олдим” деб жавоб берди. Аммо биз у тилга олган одамни умуман танимаслигимизни айтдик. Шифокорга раҳмат айтиб, унинг узоқ ялинишларига қарамай, ҳеч бир муолажа олмаслигимизни билдирдик. Бир соатларда ўзини шифокор деб таништирган аёл уйимизни тарк этди. Биз эса эртанги матбуот анжумани олдидан ўзимизни толиқтириб қўймаслик учун бугун эртароқ ётиб, ухлашга қарор қилдик.
Шу зайилда очлик акциямизнинг 10 чи куним ҳам ниҳоясига етди. Биз эса то организмимиз дош бергунга қадар очликни даъвом эттиришга аҳд қилганмиз. Гоҳида қўнғироқ қилган дўстларимиз “Ҳа, кўз тегмасин, ҳали овозларингиз тетик” деб бирлари тагдор савол қилишса, айримлари чиндан-да мамнун бўлиб сўрашади…. Шундай пайтларда қаердадир ўқиганим бир воқеа ёдимга тушаверади: Иккинчи жаҳон урушида душман томон олимлари асир тушган одамлар устида даҳшатли бир тадқиқот ўтказишган экан. Россиянинг қаҳратон қишида эркак, аёл, ёшу қари, қизу-жувондан иборат асрларни яланғоч қилиб анҳордаги муздек сувга тушириб, қаттол совуқда уларнинг қай бири биринчи бўлиб музлаб, жони узилишини кузатишган экан. Бу мудҳиш тажрибада чоллар, кексалар, ёшлар, ҳатто забардаст эркаклар ҳам кўп ўтмай музлаб, тарашадек қотишибди. Аммо негадир бир аёлнинг жони ҳечам узилай демасмиш. Хуллас, ўша аёл ўлим билан жуда узоқ олишган, жон таслим қилиши жуда қийин кечган экан… Бу ҳолдан тадқиқотчилар ҳайратга тушибди. Нега энди эр кишилар кўп ўтмай тош қотган бир пайтда, бу аёл ҳаёт учун ўлим билан бунчалар курашди экан? Бу саволнинг шу ондаёқ жавоби топилибди. Негаки, қора қишдаги ҳовузнинг муздек сувида дағ-дағ титраётган, киприкларига қиров қўнган, вужуди муз қотган бўлса-да, ўлим билан олишаётган онанинг қирғоқда норасида гўдаги қолган экан…. Шу сабаб ҳам аёлнинг жони узилиши қийин кечган экан…. Назаримда, бизнинг қалбимиздаги мамлакат раҳбарига бўлган телба ишонч ҳам гуё бизнинг кўксимиз тагидаги болаларимиз… Шу сабаб ҳам қўнглимиздаги бу умид, бу илинжидан кўнгил узолмай, “жон таслим қилишга” қийналаётгандирмиз эҳтимол… Яна ким билади дейсиз….