Н А И Л О Ж…

Соиб Мухандис
Йўловчиси аксарият ёшлар бўлган автобусга чиқиб қолибман. Бўш жой йўқ. Ўриндиқлар тўла ёшлар. Уч-тўрт бекат ўтишига қарамай, биронтаси тушай, демайди. Ҳаммасининг кўзи юмуқ. Наҳотки ухлаб қолган бўлишса?! Керакли бекатдан ўтиб кетишса-я, деган хавотирда уларнинг бирига:
– Ўғлим, бекатингдан ўтиб кетмагин, – деб, секингина елкасига қўл тегизгандим:
– Бобой, ҳалақит берманг. Тушадиган бекатимни яхши биламан, – деб, кўзини яна юмиб олди. Айтганимга пушаймон бўлдим.
Олдинги ўриндиқлардан бири бўшаб, энди ўтирмоқчи бўлгандим, чаққонроқ ёшлардан бири зумда эгаллаб олди. Ўтирди-ю, у ҳам “уйқуга кетди”.
Ҳайрон бўлиб тургандим, чиптачи:
– Отахон, хафа бўлманг. Бу йил – баркамол авлод йили. Кексаларни ҳурмат қилиш йили келгунигача кутишга тўғри келади. Омон бўлсангиз, албатта ўтирасиз, – деб, ҳазиллашиб қўйди.
На илож… Кутишга тўғри келади…