ёхуд Жиззах вилоят кўз касаллилари шифохонасида бўлиб ўтган ҳангомалар.
Абулфайз БАРОТОВ
Ўнг кўзим бир кечада ўзининг 80 фойиз кўриш қобилиятини йўқотганлиги сабабли, Жиззах вилояти кўз касалликлари шифохонасида даволанишимга тўғри келди. Ўн беш кунлардан сўнг даволовчи врачим Бахтиёр кетишимга рухса берар экан, шундай деди:
-Кўзингиздаги қон босимингиз анча тушиб қолди. Оғриқ пайдо булгунга қадар операция қилмаймиз. Бундан буён парҳезда яшайсиз.
Шундай деб тановул қилишим мумкин бўлган овқат турларини айтди.
Бир йилча парҳезга риоя қилиб юрдим. Кейин парҳезни бузиб қўйдим шекилли, бир каечада кўзим шишиб, қип-қизил бўлиб кетди. Оғриғига чидаб бўлмайди. Шунда танишларимдан биттаси маслаҳат берди:
Бунинг қўрқадиган жойи йўқ. Билсангиз, бизнинг кўзда ҳам қон босими бор. Яна денг, икки кўзимизда икки хил. Кўзимиз қонталаш бўлиб кетганида, уни ўзимиз балодай даволаганмиз.
У менга даволаш йўлини ўргатди. Ўғлимнинг сийдигини ҳар куни уч маҳал докага ҳўллаб кўзимга босишим, картошкани юпқа қилиб кесиб, кампирнинг юзидек бужмайиб қолгунча кўзимга тиқиб туришим керак экан. Шундай қилдим ҳам. Бир ҳафтадан сўнг кўзимнинг соққаси хонасини тешиб чиқишига сал қолди.Оғриғига чидаб бўлмайди. Додлаб хотинимга бақираман: “хей, қайдасан, сийдикни боссанг-чи, вой, жоним, картошкани тиқ-ей.”
Охири бу азобларга чидай олмай, ёнгинамиздаги поликлинниканинг кўз касаллилари врачига учрашдим. Шифокор аёл кўзимнинг аҳволини кўриб шошиб қолди.
Қилган муложаамни эшитиб эса жинни бўлаёзди. Нуқул, “эсингиз жойидами ўзи?”-дейди.
-Эсимиз жойида,-дейман у кишига.-Шунинг учун сийдик билан картошкани бошқа жойга эмас, айнан кўзга босдик-да..
Йўлланма қўлимда. Отасидан айрилган етимдек, вой-войлаганимча, вилоят кўз касалликлари шифохонасига етиб бордим. У ердагилар ҳам шошиб қолишди. Қувондиқ Раззоқов дегани кўзимни текшириб чиқиб, “операция қилиш кекрак,”-деди.Операция деса лабимга учуқ тошади. Ноилож розилик бердим.
Бундан олдин операциядан чиққан Жуман деган палатадошимдан, “операция қандай ўтди?”- деб сўраганимда, унинг, “жуда яхши ўтди, жарроҳлар билан ҳангомалашиб, кулишиб, қандай тугаганини ҳам сезмай қолибман,”-деганига лаққа ишонибман. У киши мени қўрқмасин деб шунақа деган экан.
Операциядан чиқиб бир аҳволда ётибман. Жуман ака билан ёнидаги беморнинг жаврайвериши палатадагиларга тинчлик бермасди. Иккинчи куни мавридини топиб Жуман акага дедим:
-Жуман ака, бу ер касалхона.-Инсофингиз йўқ экан, Анову войвояк шеригингизга айтиб қўйинг, оғзини сал тийиб ўтирсин. Сиз эса унинг ҳар бир гапига “хўп-хўп” деб, ўтига керосин сепиб ўтирибсиз.
-Нима қилай ука,-деди Жуман ака,- Орқасидан товоқ-товоқ мазали овқатлар келиб турган бўлса. У киши менга “олинг-олинг” дея, мулозиматини қилаётган бўлса.” Еган оғиз уялар,”-деган гап бор. Гапларини маъқуллашга мажбурман-да.
Жуман “хўп-хўп”ни (унга ўзимча шундай лақаб қўйдим) бир боплашни кўнглимга тугиб қўйдим. Бир куни ҳамшира палатага кириб, Жуман ака деган киши борми, уни кўришга қишлоқдан одамлар келган, деди. Шумлигим тутди.Бу палатада Жуман ака йўқ деб юбордим. Ҳамшира палатанинг тўрида ғўддайиб чой ичиб ўтирган Жуман акага қараган эди, у апил-тапиил пиёласини қўя солиб, қўларини кундалангига сермади: “ бу ерда Жуман-пуман йўқ.”
Ёнимдаги палдатадошим-Ғаллаороллик Абдуғани Болбеков Жуман “хўп-хўп”га бироз қараб турди-да, гап қотди:
Ахир, сиз Жуман Альбековсиз-а, шундай эмасми?
-Худди шундай, биз Жуман Альбеков бўламиз.
-Нега бўлмаса ундай дедингиз?
-Манови укамнинг сазаси ўлмасин, дедимда.
Маълумки ҳамшира бошқа палаталардан ҳам Жуман акани топа олмади. Зомин туманидан 40 километрча йўл босиб, атайлаб Жуман акани кўришга келган 4-5 нафар ҳамқишлоқлари у кишини кўра олмай қайтиб кетишди.