Ўтаётган ёз-қишларимда
Онам-замин, акам диёнат.
Яхши-ёмон қилмишларимга
Ер-кунгилчан –ю ҳакам диёнат.
Қилган айбу-гуноҳим камми,
Кечирар-у, босилар онам.
“Етар!!!”-жазо берган акамнинг
Қулларига осилар онам.
“Эҳ, бунинг феъл-атвори расво,
Тушун ахир жазолашим шарт!..”-
Акам титраб кетар шу асно,
Кўзларида пайдо бўлар дард.
Боз буғзидан чиқар буғик ун;
Кунглим сезар, онажон, билсанг,
Тунғичингнинг бошига бир кун
Ётлар эмас етар шу кенжанг!..
Сўнгра кетар маъюс эгиб бош,
Айрилгандек туйилабошлар,-
Карахт онам кўзларидан ёш
Ёмғир бўлиб қуйилабошлар.
Фахмим етар кетсам ҳаётдан
Дахшат давом этмайди мангу.
Қанча куйиб-ёнмасин, зотан
Менсиз узоқ яшайверар у.
Онам шўрлик лекин азалдан
Тунғичига суяниб қолган.
Ундан жудо бўлган махалда
Кўкси қонга буялиб қолгай.
Бу қон оғир, бу ҳол аянчли,
Тирикликдан тополмагум шон.
Йўқотган зум онам таянчин
Инграй-инграй таслим қилур жон.
Мен-чи, нечун улар ғамин еб,
Қилмадим тунд фикрни инкор.
“Жон ака бу шубханг бекор!” деб
Осилмадим буйнига зинҳор.
Зўр дард жисму-жонимга сингди,
Одам қандай яшайолур, дод.
Сенга улуғ хилкатлар энди
Шубха билан бокса умирбод.
Туроб ЮСУФ (Шархий)




